Μια παλιά κασέτα

Όταν πια μεγαλώσαμε, άρχισε να γίνεται προσβάσιμο κι εκείνο το περίεργο μηχάνημα στο ρεγκάλ, ένα με πολλά πολλά κουμπάκια, πράσινο καντράν με νούμερα και μια κόκκινη βελόνα που πηγαινοερχόταν αριστερά δεξιά, καθώς και δυο άλλα, ένα διαστημικής προέλευσης μεταλλικό αντικείμενο που έπαιρνε μέσα κάτι άλλα πράματα και θάματα, που 'χανε τρύπες απάνω τους κι αυτοκόλλητα και γράμματα κι ύστερα ήταν και το άλλο, ένα που έπαιρνε δίσκους, αλλά αυτοί είναι μια άλλη ιστορία...

Ένα από τα πιο προσφιλή αντικείμενα καταστροφής της παιδικής μας ηλικίας, η κασέτα. Είχε αυτό το παραθυράκι στη μέση που μπορούσες να δεις από μέσα και είχε και δυο τρύπες στις οποίες χωρούσαν ιδανικά τα παιδικά μας δαχτυλάκια. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δε, ήταν εκείνο το καρούλι! Πονέσανε τ' αφτιά μας μέχρι να μάθουμε ότι δεν είναι παιχνίδι, είναι κασέτα και μπαίνει σε εκείνο το διαστημικής προέλευσης μεταλλικό αντικείμενο, κασετόφωνο εν συντωνυμία που λέει κι ο Ζήκος, και το μυστήριον ελύθη.

Η υπόλοιπη παιδική μου ηλικία πέρασε ακούγοντας το "You're in the army now", στη μαύρη κασέτα, η οποία από την πολλή χρήση πρέπει να εξαϋλώθηκε, αποδημώντας για τον παράδεισο των μαγνητικών μέσων. Ακολούθησαν άπειρες, άλλες καλές, άλλες καλύτερες, άλλες από φίλους, άλλες από φίλες, άλλες γραμμένες απ' το ράδιο, όπου καρτερικά περίμενες να παίξει το τραγούδι που είχες δώσει τρεις εκπομπές τώρα παραγγελιά, αλλά όλο δεν προλάβαινε... Μ' ακολουθούν ακόμη, μόνο που δεν έχω κασετόφωνο...

Όχι, δεν αναπολώ την εποχή εκείνη, τώρα που έχω την ευκολία να ακούσω το οτιδήποτε. Αναπολώ το πάθος και κάπου σα να το 'δα εδώ μέσα. Ψάχνω, ακούω, κοιτάω, μ' αρέσει. Είναι του γούστου μου. Συνεχίστε την καλή δουλειά, μάγκες. Εγώ καινούρια μουσική μάλλον δεν έχω να συνεισφέρω, όμως ο καθένας τη δουλειά του. Αν έγραφα σήμερα μια παλιά κασέτα, θα ξεκινούσα κάπως έτσι...

"Terry Callier - You goin' miss your Candyman"

Ευχαριστώ τον Moik για την πρόσκληση. Και για τη διόρθωση... http://eksostrefeia.blogspot.com/2010/11/and-living-is-easy.html