Οι Smokey Bandits είναι μια μπάντα που αποτελείται από 14 μέλη και μουσικά κινείται σε ένα φάσμα από τους Gotan Project μέχρι και τους Calexico, χρησιμοποιώντας πάντα με πολύ έξυπνο τρόπο στοιχεία της ελληνικής αλλά και της βαλκανικής μουσικής, δίνοντας έτσι έναν μοναδικά δυναμικό χαρακτήρα στον ήχο τους.
Το Smokey Bandits project ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2007 στην Αθήνα στο studio τωνQuasamodo και ολοκληρώθηκε με τις τελευταίες συνθέσεις και μίξεις στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 2009.
Ο ήχος τους είναι κυρίως επηρεασμένος από τα soundtrack cult ταινιών, σκηνοθετών όπως των Quentin Tarantino, Guy Ritchie, Danny Boyle και Pedro Almodovar. Η βασική ιδέα της μουσικής των Smokey Bandits είναι να συνδυάσουν μουσική από διαφορετικές δεκαετίες ή ακόμα καλύτερα, να δώσουν έναν πιο μοντέρνο χαρακτήρα στην μουσική του χθες έτσι ώστε να μπορούν να την εκτιμήσουν οι νεότερες γενιές. Η δεύτερη βασική τους ιδέα είναι να μπορέσουν να ενώσουν παραδοσιακή μουσική του 20ου αιώνα από όλο τον κόσμο ξεκινώντας από την ελληνική - βαλκανική- μεσογειακή μουσική φτάνοντας μέχρι την μεξικάνικη -surf- western- brazilian και afro latin μουσική.
Business as usual στο σπίτι των Smokey Bandits: μπασογραμμές πάνε και έρχονται, τρομπέτες χαλαρώνουν στο καθιστικό, τα ακορντεόν και τα τρομπόνια είναι ξαπλωμένα, ενώ congas, maracas και bongos τσακώνονται για την τελευταία ταινία του Tarantino. Τα φλάουτα θέλουν να αναλάβουν την αρχηγία του σπιτιού την ώρα που Βαλς και Ταγκό πίνουν σαμπάνια και κιθάρες και Rhodes κάθονται αναπαυτικά και βλέπουν (για ακόμα μια φορά) το"Smokey And The Bandit" (την αγαπημένη τους ταινία). Όλα είναι τόσο «καθημερινά και χαλαρά» που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτό είναι το φυσιολογικό για ένα σπίτι. Αν προσέξεις καλά στις γωνίες των τοίχων μπορείς να δεις μέχρι και τα groove να κάθονται ήσυχα ήσυχα. Ακόμα και οι κοπέλες τους αγνοούν την ύπαρξή τους εκεί. Και ξαφνικά το φαντάζεσαι: Δύο μαύροι ιππότες περπατάνε στις εξαιρετικά επικίνδυνες γειτονιές της Gotham city δίπλα στον Almodobar, τον Guy Ritchie, τον Danny Boyle και τον Quentin Tarantino! Είναι ώρα να σκηνοθετήσουν μια ταινία. Είναι όμως πραγματικότητα ή ένα ακόμα ψεύτικο όνειρο;
Έχουν περάσει τουλάχιστον 20 χρόνια από την πρώτη φορά που οι Smokey Bandits είδαν τον Chet Baker στην τηλεόραση να τραγουδάει και να παίζει την τρομπέτα του.
Από τότε δεν έχουν πάψει να πιστεύουν πως είχε αυτό το χρυσό άγγιγμα. Είχε ανθρώπους να τρώνε μουσικά όνειρα από το χέρι του. Εκείνα τα χρόνια η Margaret Thatcher ήταν ακόμα στην εξουσία. Ο Ronald Regan ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ. Το τοίχος του Βερολίνου ήταν άθικτο, ο Nelson Mandela φυλακισμένος και το apartheid βασίλευε στη Νότιο Αφρική. Τα πράγματα όμως πάντα αλλάζουν. Μια κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση επρόκειτο να ξεσπάσει.
Εκατοντάδες παράνομα πάρτι σε αποθήκες σε κάθε σημείο του πλανήτη έμπλεκαν μουσικές και ανθρώπους. Το βινύλιο ήταν δύναμη και αγόραζες μουσική από δισκάδικα. Δεν υπήρχαν CD mixers. Μόνο οι Yuppies είχαν κινητά τηλέφωνα και αυτά είχαν το μέγεθος τούβλου. Ήταν μια προ -email και προ -internet εποχή. Φαίνεται απίστευτο το πως επιβιώσαμε. Και τώρα.... αισθανόμαστε Out Of Space! Το μέλλον μας καλεί. Χρειαζόμαστε έναν πραγματικά ξεχωριστό και αληθινό ήχο που θα αποδώσει τη δικαιοσύνη που η κάθε εποχή απαιτεί. Γι’ αυτό οι Smokey Bandits σέβονται τον Chet ευλαβικά. Μπορεί να ακούγεται λίγο μελαγχολικό ή παρωχημένο αλλά δεν μπορούν να κρυφτούν. Θέλουν να μοιραστούν μόνο πραγματικές ιστορίες και ειλικρινή μουσική με τον καθένα.
Ξόδεψαν εκατοντάδες ώρες στο στούντιό τους συζητώντας, γράφοντας μουσική, καπνίζοντας (τόσο πολύ που όταν φίλοι έμπαιναν μέσα το παράπονο ήταν.... "Hey! είναι τόσο Smokey εδώ μέσα"), κόβοντας 50’s και 60’s Jazz και Swing samples άσχετα με το αν δεν χρησιμοποίησαν τίποτα από αυτά. Αυτή είναι η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού, το "Debut", ένας δίσκος χωρίς μουσική ταμπέλα γιατί είναι από μόνο του ένα καινούριο είδος.Πραγματική, ειλικρινής και αληθινή μουσική για τον καθένα…..Οι Smokey Bandits είναι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.