Παγιδευμένος σε 4 τοίχους, καθόμουν και κοιτούσα την παλιά βιβλιοθήκη.Αναμνήσεις βιβλίων από την παιδική μου ηλικία, με έκαναν να ταξιδέψω σε εκείνα τα χρόνια, χρόνια ανεμελιάς, χρόνια ξεγνoιασιάς, χρόνια ατελείωτου παιχνιδιού..ωρα 18:10, με εκαναν να στεναχωρεθώ λίγο αυτές οι σκέψεις, και είπα να βγω λίγο έξω να ξεσκάσω.Eνιωσα παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου, πως είχα μεγαλώσει.Βγαίνω στο δρόμο, ανάβω ένα τσιγάρο, για συντροφιά, και οι νοσταλγικές σκέψεις εξακολουθούν να βολτάρουν στην άκρη του μυαλού.Περνάω έξω από το "παρκάκι", ετσι το λέγαμε οταν είμασταν παιδιά, και μια νεκρική σιγή σήμανε τον κώδονα κινδύνου μέσα μου.Που είναι οι φωνές των παιδιών?Που είναι τα γέλια τους?Που είναι τα παιχνίδια τους?Που έχουν παρκάρει τα ποδήλατα τους?Αυτές οι ερωτήσεις βασάνιζουν τώρα το μυαλό μου.Γιατί ρε παιδιά?Γιατί δεν το ζείτε όπως εμείς?Σας κατέστρεψαν τη χαρά?ποιος φταίει?Κι άλλες ερωτήσεις που καταστρέφουν ολοένα την ηρεμία μου...Ώρα 18:40, η βόλτα τελείωνει και γυρνάω στους 4 τοίχους.Μια αόρατη δύναμη με τραβάει ξανά πίσω στη βιβλιοθήκη.Αρπάζω ενα βιβλιο και αρχίζω να το ξεφυλλίζω.Γυρνάω στην τελευταία σελίδα και η εικόνα που αντικρίζω με κάνει να δακρύσω.Κάτι στραβά άσχημα γράμματα χωρίς τόνους, έλεγαν:θα πάμε στις 7 στο παρκάκι?Κοιτάω ενστικτωδώς το ρολόι μου...Ωρα 19:00.Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί μου, και μια ερώτηση αιωρούταν στο μυαλό μου, ψάχνοντας απελπισμένα μια απάντηση...Γιατί ρε παιδιά?
